De Roep van Gaza

Tussen woorden en stilte

De zee van verwoesting trekt zich op,
een adem die tussen de grenzen van hoop en wanhoop stikt,
De oorlog rolt als een zwarte golf,
beukt tegen de oever van het menselijk geweten.

In de schaduwen van de nacht ligt Gaza,
een landschap van ruïnes,
waar de roep van de harten verstrikt raakt,
in de stilte van de wereld.

Hamas en Israël,
als twee stormen die geen einde kent,
vechten met bloed en pijn,
Maar de essentie van de strijd wordt niet door hen gekend,
maar door de doden, hun botten die het aarde zijn,

De gebouwen storten in, de lucht brult,
En waar ooit een huis stond,
Ligt nu de stof van een verloren komst,
De tijd staat stil, als het landschap huilt,
gevuld met rouw.

Toch blijven de mensen ondanks de pijn,
hun moederland trouw,

De aarde trilt, het hart breekt,
Maar in de stilte klinkt de hoop die niet verdwijnt,
de kracht die nooit bezwijkt,
hoe groot het lijden ook lijkt.

De mensen, als schaduwen van hun vroegere zelf,
drijvend op een zee van hongersnood,
Hun handen strekken zich naar de hemel,
maar vinden slechts de hand van de vergelding,
die hen weegt in de dood.

In stilte huilt de aarde, zwaar van pijn,
over het schijnbaar verloren terrein.
En de zon kijkt neer,
maar kan haar warmte verspreiden niet meer,

het levenloze lichaam van het onschuldig kind,
In de armen, in moeders borst gekust,
O, de verwoesting die een land doorkruist,
Kinderen van de aarde, die zijn niet gerust.

En de lucht is vol van rozen,
hun geur zo zoet,
Maar het bloed vloeit ook in de aarde,
waar de hoop wacht, op een groet

De ogen van Gaza blijven gesloten,
Hun roep wordt in de sterren geschreven,
De VN spreekt in waarschuwingen,
maar wat is de wereld zonder de ogen van degenen die lijden?

de wereld kijkt toe, roept op tot protest,
Een onmiskenbare herinnering aan wat is verloren,
en wat men van de toekomst vond.

Donald Trump spreekt van land en economie,
Van het overnemen van Gaza als een symbool van macht,
van controle over wat is gebroken.
Maar hoe kan men een land ‘overnemen’
dat al zijn adem in de scherven van oorlog heeft verloren?

Zijn woorden zijn als een koude wind,
die de as van een land verstuift,
Maar de mensen van Gaza voelen die wind niet meer,
hun ziel is in de strijd vergruisd.
Hun harten zijn zwaar van het vuur,
dat hun geschiedenis heeft aangestoken,
En in de rook van dat uur,
blijft de hoop met de tijd gebroken.

De internationale stemmen roepen,
de grenzen sluiten,
De humanitaire hulp komt,
maar het is te weinig, te laat,
als een regenbui op een land dat al is verbrand.

De wereld kijkt, maar heeft zichzelf verloren,
in de pijn van het oordeel, wat ooit werd geloofd,
Want wat is hulp zonder de moed om het verleden te erkennen,
en de toekomst te heroveren, in het licht van wat werd verdoofd?

Gaza ademt, haar longen gevuld met de rook van strijd,
De aarde beeft, maar de mensen blijven,
vechtend voor de rest van wat hen is gebleven,
zij aan zij, in hun zielen een verlangen naar rust,
een verlangen naar een wereld die hen niet vergeet,
Een verlangen naar een horizon niet vergiftigd door de oorlog,
maar verlicht door de belofte van vrede die hen bevrijdt.

We staan aan de rand van iets groters,
Waar de keuze voor mededogen,
de wonden van de aarde kan helen,
of verder lijden kan voortbrengen.

Laten we de verhalen van Gaza niet vergeten,
Het weefsel roept,
De woorden van de wereld,
zullen niet voor altijd de stilte verdringen.

Want zij dragen de kracht,
die onze harten wakker schudt,
die onze dromen naar gerechtigheid tilt.