De Drie Wegen van Recht en Macht

Trias Politica

Hoe We de Toekomst Kunnen Bouwen

Stel je voor dat een land drie grote wegen heeft die samen de samenleving vormen. Elke weg heeft zijn eigen taak. De eerste weg, de Wet, is als een snelweg vol regels die ervoor zorgen dat iedereen eerlijk wordt behandeld. De tweede weg, de Macht, is als de hoofdroute waarlangs de regering haar beslissingen neemt en ervoor zorgt dat alles goed blijft gaan. De derde weg, het Volk, is de straat die door de mensen van de samenleving wordt bewandeld, waar zij hun stem laten horen.

Lang geleden besloot men om een kruispunt te bouwen waar deze drie wegen samenkomen. Ze wilden ervoor zorgen dat ze elkaar niet zouden verstoren, maar juist hun eigen pad konden volgen. Daarom werd er een viaduct en een tunnel gebouwd, zodat de drie wegen elkaar niet vervuilen of in de weg zitten, maar wel in harmonie naast elkaar kunnen bestaan.

Maar waarom zijn de viaducten en tunnels zo belangrijk? De drie wegen moeten gescheiden blijven, zodat de wet haar werk kan doen zonder dat de macht de regels kan veranderen wanneer het hen uitkomt. De macht moet zich aan de wet houden, en het volk moet gehoord worden door zowel de wet als de macht. Als we de wegen niet goed scheiden, kan er chaos ontstaan, en kunnen mensen in de samenleving zich onveilig voelen.

Wat gebeurt er als de wegen niet goed gescheiden zijn?

De viaducten en tunnels zijn belangrijk omdat ze ervoor zorgen dat geen van de drie wegen te veel invloed heeft op de andere. Als de scheiding tussen de wegen niet goed is geregeld, kunnen ze elkaar verstoren. Dit kan gebeuren als bijvoorbeeld de macht niet eerlijk is of als de wet niet goed wordt nageleefd. In zulke gevallen kunnen mensen het gevoel hebben dat hun rechten worden geschonden en dat de regering zich niet goed aan de wet houdt. Het is ook belangrijk om te begrijpen dat een land niet alleen draait om regels of macht, maar om het volk. Wanneer mensen zich niet gehoord voelen, kan dat leiden tot ontevredenheid en wantrouwen. Dit gebeurt vaak als mensen het gevoel hebben dat de wet alleen maar de machthebbers ten goede komt en niet hen zelf.

De kracht van verandering komt van het volk

In een ideale samenleving is de wet er om iedereen eerlijk te behandelen, de macht is er om te zorgen voor veiligheid en welzijn, en het volk heeft een stem in wat er gebeurt. Wanneer deze drie elkaar in evenwicht houden, is er ruimte voor gerechtigheid en vooruitgang. Maar als de wet of de macht niet goed functioneert, heeft het volk de kracht om verandering te eisen. We hebben allemaal het recht om onze stem te laten horen. De samenleving wordt pas echt sterk wanneer iedereen samenwerkt om ervoor te zorgen dat de wet, de macht en de stem van het volk in balans zijn. Als we met elkaar de viaducten en tunnels herstellen die de wegen verbinden, kunnen we zorgen voor een samenleving die eerlijker en rechtvaardiger is voor iedereen.

Wat kunnen wij, als jongeren, doen?

Jullie zijn de generatie die de toekomst zal vormen. Door te begrijpen hoe de drie wegen van de wet, de macht en het volk werken, kunnen jullie ervoor zorgen dat deze wegen niet in elkaar vervloeien. Jullie kunnen actief betrokken raken bij het verbeteren van jullie samenleving, door op te komen voor de rechten van anderen en door ervoor te zorgen dat iedereen eerlijk wordt behandeld. Jullie kunnen leren van de fouten uit het verleden, en door jullie ideeën en energie kunnen jullie helpen bij het bouwen van sterkere viaducten en tunnels in de toekomst.

Denk eraan:

de kracht om een verschil te maken ligt bij jullie, de volgende generatie. Het is aan jullie om de paden van gerechtigheid en vrijheid helder en goed gescheiden te houden, zodat de wet, de macht en het volk in harmonie kunnen blijven functioneren.

Is het niet zo dat de trias politica in Suriname, handen op dezelfde buik zijn?

In acht neming de slachtoffers van ontoelaatbare politie geweld tegen burgers met andere meningen dan de overheid propagandeerd, en de onrechtmatige beroving van leefgebieden van inheemsen van wie hun poging tot zelfverdediging van hun leefwijze en stam tot dodelijke confrontaties hebben geleid met de uitvoerende macht en alleen de slachtoffers van deze confrontatie zijn veroordeeld.

De scheiding der machten (trias politica) in Suriname, net als in veel andere landen, functioneert idealiter als een waarborg voor democratie en rechtsstaat. Echter, de mate waarin deze scheiding daadwerkelijk wordt nageleefd, kan beïnvloed worden door politieke, economische en sociale factoren. In Suriname wordt al lange tijd kritiek geuit op de verwevenheid tussen de uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht, waarbij vaak wordt gesuggereerd dat er sprake is van onderlinge beïnvloeding en politieke belangen.

Wat betreft politiegeweld, landroof en de behandeling van andersdenkenden:

er zijn gevallen bekend waarin inheemse en tribale gemeenschappen onrecht zijn aangedaan, vooral met betrekking tot landrechten en politieoptreden. De staat heeft jarenlang nagelaten om landrechten van inheemse volkeren juridisch te erkennen, ondanks internationale verplichtingen. Dit heeft geleid tot conflicten waarbij gemeenschappen hun leefgebieden probeerden te beschermen, vaak met fatale gevolgen. Wanneer slechts één kant – meestal de gemeenschap zelf – wordt berecht of gestraft, terwijl de verantwoordelijken binnen de overheid buiten schot blijven, kan men spreken van een ernstig democratisch en juridisch probleem.

Daarnaast zijn er meldingen van repressie tegenover andersdenkenden, waaronder activisten, journalisten en burgers die zich uitspreken tegen het regeringsbeleid. Oppositieleden en critici zijn soms het doelwit van gerechtelijke onderzoeken of intimidatie, wat de indruk wekt dat het rechtssysteem niet altijd neutraal opereert.

Als de trias politica echt functioneert zoals bedoeld, zou er een onafhankelijke rechterlijke macht moeten zijn die zonder politieke invloed onderzoekt en recht spreekt. De praktijk wijst echter uit dat de verwevenheid van politiek en rechtspraak een uitdaging blijft.

Dit is niet uniek voor Suriname, maar het feit dat burgers, vooral kwetsbare groepen, slachtoffer worden van ontoelaatbaar staatsoptreden, wijst op structurele problemen in de democratische rechtsorde. Wil een samenleving evolueren naar werkelijke rechtvaardigheid, dan is een fundamentele bewustwording en hervorming nodig, waarin de macht echt wordt gecontroleerd en burgers hun rechten volledig kunnen uitoefenen zonder angst voor onderdrukking.

De vraag is dan: hoe kunnen Surinamers samen bouwen aan een systeem waarin rechtvaardigheid niet slechts een ideaal is, maar een dagelijkse realiteit?

In een wereld waar we soms het gevoel hebben dat de wetten niet eerlijk worden nageleefd of de macht niet altijd recht doet aan het volk, is het belangrijk te begrijpen dat het antwoord niet ligt in het wachten op anderen. Het ligt in jullie handen. Als je begrijpt hoe de drie wegen van de samenleving moeten werken, kun je helpen de viaducten en tunnels die ze verbinden sterk te maken. Want alleen als we werken aan een rechtvaardige samenleving, kunnen we samen bouwen aan een betere toekomst voor iedereen.

De Les van de Brug

O volk, o zoekers van gerechtigheid, onthoud: de brug van Trias Politica is geen monument, geen dode structuur, maar een levend weefsel van vertrouwen. Zij is niets zonder haar fundament—de vrijheid van haar mensen.

En als zij wankelt, als de Wachters hun plicht vergeten, dan is het aan hen die luisteren om de eerste steen weer op haar plaats te leggen.

Want rechtvaardigheid sterft niet door de machten die haar vervormen, maar door de stiltes van hen die haar vergeten.

Zo zeg ik u: wees het kind. Luister naar de echo’s in de wind. En als de brug wankelt, wees dan de hand die haar herstelt, steen voor steen, waarheid voor waarheid.

Want in de waarheid ligt onze vrijheid, en in onze vrijheid herleeft de brug.

“Zolang de Wachters elkaar beschermen en niet het volk, zolang macht de wet beïnvloedt en niet andersom, zolang stemmen worden gedempt en angst regeert—zal deze brug vallen. Niet plotseling, niet met een luide knal, maar langzaam, steen voor steen, tot wij ons afvragen of ze ooit echt heeft bestaan.”