De Witte Stilte

O witte ziel, die de wereld aanschouwt,
denk je dat je ziet wat niet is verborgen?
Je blik glijdt over de dagen als een kalme stroom,
maar kent niet de diepte van de wortel van je boom.

Je hebt gesproken over rechtvaardigheid,
maar je tong heeft nooit de bitterheid van ketenen geproefd.
Je hebt gezongen over vrijheid,
maar nooit gelopen op een pad dat je niet zelf hebt ontmoet.

O witte ziel, leg je kroon van zekerheid teneer,
want wijsheid is niet van de machtige een erfdeel ,
maar het zaad dat ontspruit
wanneer de aarde wordt omgeploegd van onwetendheid .

In de zalen van je kennis brandt een zachte lamp,
gevoed door hen die op jou leken, hun boeken en hun woorden.
Maar heb je ooit de nacht omarmd
waarin stemmen fluisteren die men jou nooit leerde horen?

Luister niet om te antwoorden,
maar om te begrijpen.
Kijk niet om te beoordelen,
maar om te zien.

Voor waarheid laat zich niet grijpen door handen
die nooit leerde los te laten.
En rechtvaardigheid wordt niet gevonden
waar men zichzelf als maatstaf houdt.

Wees nederig als de morgen,
die zich niet schaamt voor de nacht die haar voortbracht.
Wees zacht als de regen,
die de aarde vraagt of zij dorst heeft.

Want pas wanneer je stilte ademt in plaats van woorden,
zul je de echo horen van een wereld
die je nog niet kende.