In het politieke landschap van Suriname, vaak gedomineerd door harde retoriek en gevestigde machtsstructuren, was Patricia Etnel een stem die klonk als thuis. Haar toon was doortastend maar warm, haar woorden recht uit het hart — gedragen door de realiteit van de vrouwen die ze vertegenwoordigde. Ze was geen politicus die zich verhief boven het volk; ze was het volk. En meer nog: ze belichaamde de Surinaamse vrouw in haar kracht, kwetsbaarheid en strijdlust.
Geboren in Paramaribo op 3 augustus 1975, groeide ze op in een tijd waarin de samenleving, hoewel vrij, nog steeds worstelde met ongelijkheid — niet alleen op sociaal-economisch vlak, maar ook in genderrollen en representatie. Juist daarom koos Etnel ervoor om bestuurskunde te studeren: niet alleen om het systeem te begrijpen, maar om het van binnenuit te verbeteren.
Haar politieke loopbaan begon in 2015, toen ze haar intrede deed in De Nationale Assemblée namens de Nationale Partij Suriname (NPS). Vanaf dag één maakte ze duidelijk: ze kwam niet om te zwijgen of mee te deinen met de meerderheid. Ze kwam om geluid te geven aan vrouwen, gezinnen en jongeren die te vaak over het hoofd werden gezien. Haar toespraken in het parlement waren doordrenkt met ervaringen van de gemeenschap. Ze sprak niet over mensen, maar voor hen — en dat verschil voelde je in elke zin.
Wat haar typeerde was haar vermogen om serieuze politieke vraagstukken te vertalen naar het dagelijks leven van mensen. Armoede was voor haar geen abstract beleidsterrein, het was een realiteit waarmee vrouwen worstelden terwijl ze hun kinderen voedden en hun gezinnen bij elkaar hielden. Toen ze streed voor het programma Sterkere Gezinnen, een Betere Toekomst, deed ze dat niet als theoreticus, maar als iemand die de hartslag van de samenleving kende. Ze zag gezinnen niet alleen als hoekstenen van de natie, maar als kwetsbare bouwstenen die aandacht, beleid en vooral respect verdienden.
Veel vrouwen zagen in haar zichzelf: hard werkend, vaak onderschat, maar vastberaden om hun stem te laten horen. En dat deed Etnel. Ze was een vrouw met vuur — “goed gebekt,” zoals jij het treffend zei — die het politieke podium betreedde met de houding van iemand die wist dat stilte geen optie was.
Ze ging de confrontatie niet uit de weg. Of het nu ging om ondoorzichtig beleid, corruptie, of het achterblijven van sociale voorzieningen, ze was niet bang om haar collega’s in het parlement ter verantwoording te roepen. Tegelijkertijd bleef ze altijd respectvol, zich bewust van de voorbeeldrol die ze vervulde — vooral voor jonge vrouwen die naar haar opkeken als bewijs dat je je niet kleiner hoeft te maken om gehoord te worden.
Wat Etnel uniek maakte, was haar brugfunctie. Ze sprak met de verfijning van een beleidsmaker, maar met de warmte van een buurvrouw. Ze wist jongeren in gesprek te brengen met ouderen, mannen te laten luisteren naar vrouwen, en parlementaire discussies te koppelen aan huiselijke keukentafelgesprekken. In een tijd van polarisatie was ze een pleitbezorger voor verbinding.
Haar overlijden op 49-jarige leeftijd kwam als een schok. Niet alleen omdat ze te jong was, maar omdat haar kracht zo levendig was. Tot het laatst toe werkte ze aan beleidsvoorstellen, ondanks haar ziekte. Ze trok zich slechts enkele dagen voor haar dood terug als kandidaat voor een nieuwe termijn — een besluit dat haar plichtsbesef en verantwoordelijkheidsgevoel onderstreepte.
De reacties op haar overlijden waren unaniem: van coalitie tot oppositie, van studenten tot ouderen — iedereen voelde het gemis. De ABOP noemde haar “een ware dochter van het volk”, en zelfs buiten politieke kringen werd gesproken over haar integriteit en kracht.
Maar misschien is de grootste erfenis die ze nalaat, niet te vangen in moties of wetten. Het is de manier waarop ze anderen heeft aangemoedigd om hún stem te vinden. Ze heeft generaties vrouwen geleerd dat politiek niet alleen draait om macht, maar om invloed. Dat je als vrouw, als moeder, als student of docent niet aan de zijlijn hoeft te staan, maar zelf het spel mag meespelen — en winnen.
In elke Surinaamse vrouw leeft iets van haar: de vastberadenheid, het vuur, de betrokkenheid. En in elke jonge vrouw die zich nu meldt voor de politiek of haar gemeenschap durft toe te spreken, weerklinkt iets van Patricia’s stem.
Waka bun, tante. Je lichaam is heengegaan, maar jouw kracht zwerft voort — in het parlement, in de gemeenschapscentra, en in de harten van allen die je hebben gehoord en zich gezien voelden.
Soemo’s WijsNieuws 
Plaats een reactie