Malieveld-protest escaleert: chaos, framing en politiegeweld

Door een Rotterdammer, voor Rotterdammers, Nederlanders en iedereen die denkt dat protest alleen maar rellen betekent.

🔥 De dag dat Den Haag ontplofte

Zaterdagmiddag. Malieveld. Een demonstratie tegen het asielbeleid. Duizenden mensen, veelal in zwart gekleed, verzamelen zich. De sfeer? Gespannen, maar vastberaden. Sprekers op het podium, muziek, vlaggen. Maar wat begon als een protest, eindigde als een explosie. Letterlijk. Een politieauto ging in vlammen op. Romeo’s sprongen uit busjes. Traangas vulde de lucht. En de media? Die hadden hun headlines al klaar: “Extreemrechts tuig”, “Den Haag in brand”, “Politie onder vuur”.

Maar wie waren daar echt? Wat wilden ze zeggen? En wie had er baat bij dat het zo uit de hand liep?

🧓 Een Crooswijker van 60+: “Dit is juist waartegen we protesteren”

“Ik ben 60-plus, heb kinderen en kleinkinderen. Ik was daar niet om te rellen. Ik was daar omdat ik me zorgen maak over hoe Nederland verandert. Over hoe mensen tegenover elkaar komen te staan. Over hoe beleid wordt gemaakt zonder ons erbij te betrekken.”

Deze Crooswijker stond tussen de menigte. Niet met een bivakmuts, maar met een jas tegen de kou en een hart vol zorgen. Hij zag hoe de sfeer kantelde. Hoe groepen van buiten de stad de toon begonnen te zetten. Hoe vuurwerk, stenen en fakkels de boodschap overschaduwden.

“Rotterdammers slopen hun eigen stad niet. En we kwamen niet naar Den Haag om die stad te slopen. Maar wat daar gebeurde… dat was niet van ons.”

🎭 Romeo’s: de onzichtbare regisseurs?

In de video van Bender—de vlogger die midden in de actie stond—zie je ze duidelijk: mannen in spijkerbroeken, onherkenbaar, die uit busjes springen en mensen arresteren. Bender noemt ze “Romeo’s”, en dat is precies wat ze zijn: agenten in burger, bedoeld om snel in te grijpen.

Maar hun rol roept vragen op. Waarom wachten ze tot het escaleert? Waarom grijpen ze pas in als de politieauto al in brand staat? En waarom zijn ze zo onherkenbaar dat demonstranten denken dat ze gewoon deelnemers zijn?

Sommigen zeggen: ze zijn er niet alleen om te arresteren, maar ook om te regisseren. Om chaos te laten ontstaan, zodat het optreden van de politie achteraf gerechtvaardigd lijkt. Een soort georganiseerde dramaturgie van geweld.

🎤 Els Rechts: van organisator tot emotionele regisseur

Els Noort, beter bekend als Els Rechts, stond op het podium. Ze organiseerde de demonstratie. Ze sprak, zong, en bleef doorgaan terwijl de politieauto explodeerde. Bender riep: “Els, Els. Foei.” Maar Els ging door.

Na afloop was ze zichtbaar aangeslagen. Ze huilde voor de camera. Ze zei dat ze “ziek was van wat er gebeurd is”. Dat ze “nooit had verwacht dat het zo zou escaleren”. Dat ze “misschien naïef was”.

Maar ze bleef ook vasthouden aan haar boodschap: minder immigratie, meer transparantie, Nederland terug naar de Nederlanders.

Els is geen politicus. Ze is een publieke figuur in opbouw. Emotioneel, digitaal, en politiek geladen. Net als Bender. Samen vertegenwoordigen ze een nieuwe generatie: niet gevormd door partijen, maar door sentimenten, livestreams en straatbeelden.

🎥 Bender: de ironische chroniqueur van de chaos

Bender is geen journalist. Hij is een performer. Een vlogger. Een chroniqueur van het moment. Hij staat tussen de rook, stenen en traangas, maar blijft scherp, droog en absurd komisch.

Hij zegt: “Het voelt alsof mijn oogleden eraf branden.” En dan: “Stem op mij voor de televisiering.” Terwijl de politieauto explodeert.

Zijn verslag is geen objectieve weergave. Het is een performance. Een reflectie. Een provocatie. Maar ook een document. Want wat hij vastlegt, is precies wat de media niet laten zien: de lagen, de emoties, de absurditeit.

🧠 Framing: wie bepaalt het verhaal?

Na de rellen kwamen de reacties:

• Rob Jetten (D66): “Tuig. Je blijft van politieke partijen af.”
• Dick Schoof (VVD): “Voor demonstraties is altijd ruimte, voor geweld nooit.”
• Frans Timmermans (GL-PvdA): “Trumpiaanse toestanden.”

De boodschap was duidelijk: dit was extreemrechts geweld. En dus moest er hard worden ingegrepen.

Maar wie waren daar echt? Wie gooide de stenen? Wie stak de auto in brand? En wie kwam gewoon om te protesteren?

De Crooswijker weet het: “Dit is juist waartegen we protesteren.”

🧃 Rotterdam: stad van protest, geen spektakel

Rotterdam heeft een lange traditie van protest. Van stakingen, marsen, en buurtacties. Maar ook van waardigheid. Van betrokkenheid. Van zorg voor de stad.

Als relschoppers van buiten de stad het beeld bepalen, dan wordt niet alleen de boodschap vervormd, maar ook de Rotterdamse identiteit misbruikt.

“Wij slopen onze stad niet. Wij beschermen haar.”

🧩 Wat nu?

De demonstratie in Den Haag was een kantelpunt. Niet alleen door het geweld, maar door wat het zegt over hoe protest wordt gezien, geframed en geregisseerd.

Romeo’s, media, politici—ze spelen allemaal een rol in het verhaal dat achteraf wordt verteld. Maar de echte verhalen? Die komen van mensen zoals de Crooswijker. Van Els. Van Bender. Van iedereen die daar stond met een reden, een zorg, een hoop.

📣 Aan Rotterdammers, Nederlanders en mensen buiten Nederland:

Protest is geen misdaad. Emotie is geen zwakte. En chaos is niet altijd wat het lijkt.

Luister naar de mensen. Kijk voorbij de headlines. En vraag jezelf af: wie heeft er baat bij dat het uit de hand loopt?

Want als we alleen nog maar reageren op spektakel, vergeten we de boodschap. En dan verliezen we niet alleen het debat, maar ook elkaar.