Inleiding
Het Midden-Oosten is een regio waar taal, religie en macht elkaar al duizenden jaren kruisen. In de video Palestine Part 1 – From Ancient Roots to 1948, presenteert Dr. Roy Casagranda een diepgravende analyse van Palestina’s geschiedenis, waarin hij de wortels van het conflict blootlegt en de semantiek van identiteit bevraagt. Zijn stelling dat Palestijnen genetisch vaak meer Joods zijn dan de Europese Joden die via het zionisme arriveerden, klinkt provocerend, maar is historisch onderbouwd. Dit essay onderzoekt hoe Semitische taalverwantschap zich heeft ontwikkeld tot een ideologische paradox, waarin Semieten andere Semieten onderdrukken—en hoe deze dynamiek is gevormd door kolonialisme, religieuze transformatie en geopolitieke belangen.
De oorsprong van Semitische volkeren
Semitisch is geen ras, geen religie, maar een taalfamilie. De Proto-Semitische taal ontstond vermoedelijk rond 3000 v.Chr. in de Levant of het Arabisch Schiereiland. Vanuit deze oertaal ontstonden takken zoals Akkadisch (Babylonië), Aramees (Syrië), Hebreeuws (Israël), Arabisch (Arabië), en Ge’ez (Ethiopië). Deze talen delen grammaticale structuren zoals triliterale wortels (bijv. K-T-B voor “schrijven”) en flecterende verbuigingen.
Advertentie
De volkeren die deze talen spraken—Kanaänieten, Feniciërs, Hebreeën, Arameeërs, Arabieren—waren taalkundig verwant, maar cultureel divers. Ze bouwden steden, schreven in alfabetten, en ontwikkelden religies die later de wereld zouden vormen. Toch zou deze taalkundige verwantschap geen garantie blijken voor solidariteit.
Bekering, assimilatie en diaspora
Onder Babylonische, Perzische en later islamitische heerschappij, vonden Joden vaak bescherming. In de islamitische wereld werden zij als “dhimmi” erkend—mensen van het Boek met religieuze rechten. Velen assimileerden in Arabische samenlevingen, bekeerden zich tot islam of christendom, en gingen op in bredere culturele structuren. Deze bekeringen waren soms vrijwillig, soms pragmatisch, soms onder druk. Maar ze lieten genetische en culturele sporen achter.
Palestijnse families met Joodse wortels zijn geen mythe. Onder Ottomaanse heerschappij leefden Joodse gemeenschappen in Hebron, Jeruzalem en Nablus. Velen veranderden religie, maar bleven verbonden met hun oorsprong. Casagranda stelt dat deze Palestijnen “ethnically, genetically 80% Jewish” zijn—een uitspraak die de ideologische zuiverheid van het zionisme ondermijnt.
Zionisme en de koloniale herdefiniëring van identiteit
Het zionisme ontstond in Europa als reactie op antisemitisme. Theodor Herzl, de grondlegger, overwoog alternatieve locaties zoals Oeganda, maar koos uiteindelijk Palestina—niet vanwege religieuze continuïteit, maar vanwege symboliek en geopolitiek. De slogan “een land zonder volk voor een volk zonder land” was een mythe: Palestina was bewoond, cultureel rijk en taalkundig verwant aan het Jodendom.
De Balfourverklaring van 1917, waarin Groot-Brittannië steun uitsprak voor een Joodse staat in Palestina, was deels antisemitisch gemotiveerd. Het diende om Joden uit Europa te verwijderen, niet om hen te beschermen. De verdeling van het Ottomaanse rijk na WOI was een neokoloniale kruistocht, waarin religie en ras als instrumenten werden ingezet.
De paradox van Semitische onderdrukking
In de moderne context zien we hoe Semieten andere Semieten onderdrukken. Israël, een Joodse staat gebaseerd op Hebreeuws (een Semitische taal), bezet en onderdrukt Palestijnen die Arabisch spreken—ook een Semitische taal. De taalkundige verwantschap is irrelevant geworden in een strijd die draait om land, veiligheid en ideologie.
Dit is geen uniek fenomeen. Duitsers en Nederlanders, beide Germaans sprekend, voerden oorlog. Taal is geen garantie voor vrede. Maar in Palestina is de paradox schrijnender, omdat de onderdrukten vaak genetisch verwant zijn aan de onderdrukkers. Het conflict is deels een familietragedie, vermomd als nationale strijd.
De rol van religie en macht
Religie speelt een centrale rol in de herdefiniëring van identiteit. Het Jodendom werd onder zionisme een nationale ideologie, terwijl islam en christendom in Palestina als culturele structuren fungeerden. De religieuze claims op land, tempels en heiligheid zijn niet alleen spiritueel, maar ook politiek.
De vernietiging van de Tweede Tempel in 70 n.Chr. door Rome leidde tot diaspora en religieuze transformatie. Joden werden verspreid over Europa, Afrika en Azië. In de islamitische wereld vonden zij vaak meer bescherming dan in christelijk Europa. Toch werd deze geschiedenis genegeerd in het zionistische narratief, dat Palestina presenteerde als leeg en ontheiligd.
Casagranda’s narratief als tegenstem
Dr. Roy Casagranda biedt een tegenstem in het dominante discours. Zijn video is geen neutrale geschiedenisles, maar een emotioneel geladen dissectie van macht, trauma en ideologie. Hij durft te zeggen dat de Holocaust deels mogelijk werd gemaakt door westerse antisemitisme, dat zionistische groepen samenwerkten met nazi’s, en dat IBM religieuze data leverde voor Jodenvervolging.
Zijn stijl is uitgesproken, maar onderbouwd. Hij gebruikt storytelling, genealogie en geopolitieke analyse om de lagen van het conflict bloot te leggen. Voor wie de moderne geschiedenis van het Midden-Oosten wil begrijpen, is zijn werk een onmisbare bron.
Conclusie: de noodzaak van herdefiniëring
De Semitische paradox vraagt om herdefiniëring van identiteit. Taal, religie en genetica zijn geen vaste categorieën, maar fluïde structuren die door macht worden gevormd. In Palestina zien we hoe kolonialisme, zionisme en religieuze claims een taalkundige verwantschap hebben omgevormd tot ideologische vervreemding.
Voor redacties zoals Soemo’s WijsNieuws biedt dit materiaal een rijke bron voor visuele en tekstuele dissectie. De geschiedenis van Palestina is geen gesloten boek, maar een open wond die vraagt om analyse, empathie en verbeelding. Door de lagen van taal, bekering, diaspora en macht te ontrafelen, kunnen we de menselijke dimensie van het conflict blootleggen—en misschien een nieuwe taal van begrip vinden.
Soemo’s WijsNieuws 
Plaats een reactie