Francisco vs. Leo over Hamas, Israël, Gaza & EU-gascrisis

Francisco opent de deur, haalt z’n jas uit, en kijkt Leo recht aan.

Francisco:
“Man, kijk die straat vóór ons. Jongeren in djellaba’s, hoofddoekjes en baarden. Je ziet nergens meer een fietskoerier of skatemaatje—allemaal symbolen van wat Nederland ooit was. Mijn punt: de asielstromen en islamitische invloeden zorgen voor chaos op straat. Ze bouwen moskeeën waar je u tegen zegt, met minaretten die over de skyline heersen. Is dat nu integratie?”

Leo zet koffie en schudt z’n hoofd.

Leo:
“Gast, je maakt er een hele cultuurstrijd van. Je ziet wát je wilt zien. Elke jongere met een hoody label je als moslim-extremist. Terwijl de échte ballen in Den Haag en bij BlackRock liggen. Democratie is een show, je denkt dat jij stemt, maar jij bent geprogrammeerd vanaf de kleuterschool. Je bent niet vrijer door zo’n hoofddoekje, je bent van A tot Z voorbereid op consumptie en gehoorzaamheid.”

Francisco gooit handen in de lucht.

Francisco:
“Oké, stel dat je gelijk hebt over BlackRock. Maar Hamas dan? Die lui rukken op, schieten raketten, ontvoeren mensen. Dat is toch pure terror? Israël doet wat nodig is om z’n burgers te beschermen. Iedereen die voor Hamas sympathiseert, is medeplichtig aan massamoord.”

Leo leunt achterover.

Leo:
“Hij valt gelijk terug op militaire logica. Kijk, veiligheid is een smoes om grondgebied te grijpen. Gasvelden, strategische posities in Gaza—dát is waar het om draait. Hamas is het excuus om te bombarderen en te isoleren. En hoeveel Palestijnen worden dan getroffen? Gijzelaars en burgers lijden. Waar is daar de democratie in?”

Francisco bromt.

Francisco:
“Stop met complottheorieën. Israël is een van de meest geavanceerde samenlevingen. Hun inlichtingendiensten pakken die tunnels en terroristen op. Het is logisch dat er collateral damage is, maar dat is géén strategie. Hamas gebruikt burgers als levend schild.”

Leo grijnst.

Leo:
“Je onderschat het spel. Israëli’s hebben satellieten en bunker-busters, maar opeens weten ze niet waar 100 km aan tunnels loopt? Dat klopt niet. Het falen om alles in één ruk aan te pakken wijst juist op een strategie van geleidelijke escalatie. Terrorismebestrijding + economische isolatie = controle.”

Francisco doet een slok van zijn espresso.

Francisco:
“Over controle gesproken: de EU kokhals door de gasprijzen. Noorwegen is een azijnpissersland, Rusland ligt dwars. Zou Israël niet kunnen uitkomst bieden met Leviathan en Tamar? Die velden liggen er maar, verwaarloosd door instabiliteit. We moeten dat gas oppompen en naar Europa pompen. Over een paar jaar sta ik niet in de kou.”

Leo rolt met zijn ogen.

Leo:
“Serieus? Je denkt dat Israël seine kan geven ‘Start de pijpleiding’? Zo simpel is het niet. Tussen de buizen door heb je Cyprus, Turkije, Egyptische politiek en Palestijns verzet. Bovendien: gas is een uitstervende business. Renewables gaan het winnen. Dus waarom zou Brussel duizenden miljarden pompen in nieuwe LNG-terminals als je je zonnepanelen kunt uitbreiden?”

Francisco vouwt zijn armen.

Francisco:
“Je bent te idealistisch. De EU heeft nú een probleem. Herstel met hernieuwbaar duurt decennia. Dit gas is er over vijf jaar. En ja, Hamas en de Palestijnen zitten ‘in de weg’, dat is de realiteit. Én ja, dat is verdrietig, maar zo gaat geopolitiek.”

Leo haalt zijn schouders op.

Leo:
“Realiteit? We creëren realiteit. Brussels is een club die schuift met cijfers en beloftes. Ik wil niet dat Rotterdamse jongeren opgevoed worden met ‘brandstof voor Europese groei’ terwijl andere regio’s in puin liggen. Liever investeer ik in onderwijs dan in gas.”

Francisco schuift dichterbij.

Francisco:
“Oké, en dan de interne tweestrijd: Fatah versus Hamas. Jij zegt altijd dat Fatah het goede alternatief is, want zij willen onderhandelen. Maar Fatah pleegt corruptie, zit met de Saudische pet op en laat de mensen barsten. Hamas is tenminste consistent: zij willen een islamitische staat. Dat weten we direct.”

Leo knikt.

Leo:
“Ja, Fatah is corrupt, maar zij zien Palestina als natie, niet als religieuze kolonie. Onderhandelen is een noodzakelijk kwaad. Je kunt niet tegen een muur schreeuwen met een Kalashnikov en verwachten dat de wereld applaudisseert. Kijk naar de praktijk: Hamas pleegt aanslagen, Fatah richt zich op internationale solidariteit.”

Francisco draait zijn hoofd.

Francisco:
“Solidariteit? Met wie dan? Met landen die hun eigen bevolking onderdrukken? Denk aan Egypte, Pakistan, Iran. Zij steunen Hamas, maar laten eigen mensen verhongeren. Dat is hypocriet.”

Leo leunt voorover.

Leo:
“Die landen volgen hun eigen belangen, net als Israël. Solidariteit is geen synoniem van perfec­tie. Het is een middel om druk uit te oefenen. Palestina krijgt steun van Qatar en Turkije. Zolang er geen eerlijke mediatie is, blijven die verstekelingen. En Israël misbruikt álle steun om het conflict te verlengen.”

Francisco wint terrein.

Francisco:
“Kijk naar de jeugd hier. Ze tilten op over identiteits­politiek, gender en klimaat, maar bakken er niks van op de arbeidsmarkt. Ze hangen op straat, roken wiet en protesteren overal tegen. Dat is falend beleid.”

Leo leunt achterover, lacht zacht.

Leo:
“Je beschrijft jouw generatie-­frustratie. Maar je snapt niet dat scholen en universiteiten je brein boomen vanaf het moment dat je 4 bent. Je leert jezelf niet kritisch zien, je leert presteren voor toetsen. Daarna ga je knikkebollen voor een baas. Een échte revolutie zit niet in marsen of dilletantisme, maar in zelfreflectie.”

Francisco bromt.

Francisco:
“Solidariteit en zelfreflectie vullen geen pannetjes. Praktisch is er altijd geld nodig. En wie betaalt? Dan kloppen ze weer aan bij de Berlijnse kermis van EU-subsidies. Ik wil dat ze leren ondernemen.”

Leo doet een stap naar achter.

Leo:
“En dan belandt iedereen in dezelfde ratrace. Zie je dat? Jij koopt wel dat ondernemersverhaal, maar veel jongeren willen een fatsoenlijk sociaal vangnet, geen startup­circuits.”

Francisco fronst.

Francisco:
“Oké, maar wat bedoel je met dat poppenkastbeeld van BlackRock? Dat is toch een groot investeringsbedrijf? Geen geheime orde.”

Leo staat op en mimt een toeschouwer.

Leo:
“Kijk, daar zit BlackRock. Hij heeft twee poppen: de regering, links en rechts, en de pers. Hij gooit wat scenario’s in de lucht: klimaat, covid, oorlog. Mensen denken ‘oh, ik kies zelf’, maar ze volgen wat BlackRock wil. Hij spint die thema’s naar zijn voordeel.”

Francisco kijkt argwanend.

Francisco:
“Dus jij zegt dat de oorlog in Gaza, de gascrisis, de moskeeën, alles onderdeel is van één groot plan van een investeringsfonds?”

Leo glimlacht.

Leo:
“Niet alleen Gaza, ook de energiemarkt, beton­giganten, techreuzen—zij vormen het kluwen waar jij denkt dat je keuzevrijheid hebt. Zie jij de stemwijk, de subsidiedossiers, de bouwvergunningen, de investeringsrondes. Jij denkt dat de gemeente besluit, maar ze volgen de greencard van hun eigen investeerders.”

Francisco veegt zijn voorhoofd.

Francisco:
“Oké, even serieus. Er is veel rot in de wereld. Hamas deugt niet, Fatah is corrupt, Brussel gaat failliet, BlackRock is machtig, onderwijs programmeert. Wat is je concrete voorstel?”

Leo haalt diep adem.

Leo:
“Laten we beginnen bij huis: Rotterdam. Bouw geen megalomane moskeeën zonder buurtdialoog. Investeer in buurthuizen, maak lokale ondernemingen minder afhankelijk van buitenlandse investeerders. Geef jongeren echte medezeggenschap, verbind ze met de praktijk, niet met een script vanuit Den Haag.”

Francisco knikt langzaam.

Francisco:
“En ik? Ik zeg: meer daadkracht. Strenger grensbeleid, minder ontwikkelingshulp naar corruptie-paradijzen, zwaarder optreden tegen extremisten, en ja—als het moet, militaire druk.”

Leo richt zich op diens ogen.

Leo:
“En wat voor effect heeft dat op het groeiende onbehagen? Je creëert vijanden om de macht te behouden. Ik pleit voor verbinding, niet voor scheiding. Mensen moeten kunnen kiezen of ze geassimileerd willen worden of een community willen oprichten, maar dan onder onze democratische spelregels.”

De klok tikt, de koffie op. Beiden staan op om te vertrekken.

Francisco:
“Wij barsten van tegenstrijdigheden. Jij verkondigt vrijheid, maar bent boos op de realiteit. Ik wil orde, maar verziek soms de dialoog. Misschien draait dit gesprek om de spanning tussen systeem en mens.”

Leo glimlacht.

Leo:
“Precies. De vraag is niet wie er gelijk heeft, maar hoe we samen een wrange wereld leefbaar maken. Of we nu gas pompen, pijpleidingen blokkeren, of marsen organiseren—het draait om perspectief.”

Francisco:
“Oke, ouwe, tot de volgende ronde.”

Leo:
“Tot dan, gast. En denk om die poppen.”