🎯 De Paradox van ‘Werken Moet Lonen’ en de VVD

Rotterdam — “Werken moet lonen.” Het is een van de bekendste slogans van de VVD, de liberale partij die al jaren het politieke landschap in Nederland domineert. Maar wat betekent dat eigenlijk, als het minimumloon nauwelijks stijgt, de sociale huur verdwijnt en de overheid zich steeds verder terugtrekt?

In dit artikel duiken we in de paradoxen van het neoliberale denken, de rol van de VVD daarin, en hoe dat ons dagelijks leven beïnvloedt — van Crooswijk tot Paramaribo, van Antwerpen tot Delfshaven.

🧠 Wat is neoliberalisme eigenlijk?

Neoliberalisme is geen hippe term uit een collegezaal, maar een systeem dat ons leven al decennia beïnvloedt. Het draait om een paar kernideeën:

• De markt is efficiënter dan de overheid.
• Burgers zijn verantwoordelijk voor hun eigen succes (of falen).
• Overheidsdiensten moeten worden geprivatiseerd.
• Belastingen moeten omlaag, vooral voor bedrijven en middeninkomens.

In Nederland kreeg het neoliberalisme vleugels in de jaren ’80 en ’90, onder kabinetten Lubbers en Kok. Maar het was onder Mark Rutte — en nu Dilan Yeşilgöz — dat het echt diep in de vezels van beleid sloop.

🏛️ De VVD: van nachtwaker tot marktmeester

De VVD noemt zichzelf liberaal. In theorie betekent dat: vrijheid, individuele rechten, en een kleine overheid. Maar in de praktijk is het vaak: minder sociale huur, meer marktwerking in de zorg, en een overheid die zich terugtrekt uit publieke voorzieningen.

Onder Rutte werd het ministerie van Volkshuisvesting opgeheven. Onder Yeşilgöz wordt het minimumloon niet verhoogd, ondanks Europese richtlijnen. En toch blijft de boodschap: “Werken moet lonen.”

Maar voor wie?

💸 Werken moet lonen — maar niet voor iedereen

De VVD zegt dat werken moet lonen. Maar ze verzetten zich tegen een hoger minimumloon. Waarom?

• Ze vrezen dat bedrijven dan minder mensen aannemen.
• Ze willen dat mensen financieel vooruitgaan door te werken, niet door een hogere bodem.
• Ze richten zich op middeninkomens, niet op mensen die net rondkomen.

Dat betekent dat mensen in de zorg, de horeca, de logistiek — vaak jongeren, vrouwen, mensen van kleur — structureel onderbetaald blijven. En dat terwijl de kosten stijgen, van huur tot boodschappen.

🧩 Verdeeldheid als strategie?

Hier wordt het ongemakkelijk. Want hoe houd je een samenleving in het gareel als je de overheid afbouwt? Eén antwoord: verdeeldheid.

• Links versus rechts.
• Blank versus niet-blank.
• Man versus vrouw.
• Stad versus platteland.

Als mensen elkaar wantrouwen, richten ze hun energie op elkaar — niet op de structuren die hen beperken. Dat is geen complot, maar een mechanisme dat in politieke theorieën vaak terugkomt. Denk aan divide et impera (verdeel en heers), of Foucault’s idee van macht zonder zichtbare dwang.

In een neoliberale samenleving is de overheid klein, maar de controle groot — via media, normen, algoritmes, en onderlinge strijd.

🌍 Agenda 2030: samen duurzaam — maar wie bepaalt?

De VN lanceerde in 2015 Agenda 2030: 17 doelen voor een eerlijke, duurzame wereld. Nederland doet mee. Maar ook hier zie je de paradox:

• Burgers moeten duurzaam leven, gezond eten, minder uitstoten.
• Tegelijkertijd bepaalt de overheid steeds meer via wetgeving, subsidies en programma’s.

Dat klinkt als samenwerking, maar voelt soms als sturing. De burger wordt verantwoordelijk gemaakt, maar heeft weinig zeggenschap. En wie faalt, krijgt de schuld — niet het systeem.

📉 Dilan Yeşilgöz: geliefd, gewantrouwd, bepalend?

Sinds Dilan Yeşilgöz de leiding overnam van de VVD, is haar populariteit wisselend. In augustus 2025 verloor de partij 8 zetels in de peilingen. Meer dan de helft van de VVD-stemmers vond dat ze moest opstappen.

Maar in oktober steeg de partij weer, dankzij haar harde lijn tegen samenwerking met GroenLinks-PvdA. Ze is geliefd bij een deel van de achterban dat een rechtlijnige koers waardeert — vooral op veiligheid en migratie.

Toch blijft de vraag: kan ze het neoliberale erfgoed van Rutte vernieuwen, of blijft ze het voortzetten?

🎬 Slot: vrijheid voor wie?

Neoliberalisme belooft vrijheid. Maar die vrijheid is ongelijk verdeeld. Wie al macht heeft, krijgt meer ruimte. Wie kwetsbaar is, krijgt verantwoordelijkheid zonder middelen.

De VVD zegt: “Werken moet lonen.” Maar als de bodem laag blijft, lonen vooral de hogere regionen.

Agenda 2030 zegt: “We doen het samen.” Maar als de overheid bepaalt wat ‘samen’ betekent, is de burger vooral uitvoerder.

En als verdeeldheid de controle vergemakkelijkt, dan is de vraag niet alleen: wie heeft de macht? Maar ook: wie houdt wie klein?

Soemoswijsnieuws.com blijft deze ontwikkelingen volgen — met oog voor verbinding, reflectie en scherpe analyse. Want echte vrijheid vraagt om eerlijkheid. En om het doorbreken van de patronen die ons verdelen.