Rotterdam – Je hoeft geen politicoloog te zijn om te voelen dat er iets schuurt in de wereldorde. Terwijl jij je dag begint in Rotterdam, met koffie, deadlines en misschien een beetje chaos, staat aan de andere kant van de oceaan een president te roepen over oorlog tegen drugskartels. En nee, dat is geen Netflix-script. Het is Donald Trump, en zijn dreigende taal richting Mexico zegt meer over het verval van Amerikaanse macht dan over een echte oplossing voor het drugsprobleem.
Dit gaat niet alleen over cocaïne of fentanyl. Het gaat over hoe een wereldmacht zich vastklampt aan oude reflexen, terwijl de spelregels allang veranderd zijn.
Wat Trump roept, en wat eronder ligt
Trump wil kartels bestempelen als terroristische organisaties. Hij flirt met het idee van drone-aanvallen op Mexicaans grondgebied. Klinkt stoer, maar het is vooral symbolisch. Want als je echt de controle hebt, hoef je niet zo hard te schreeuwen.
Wat hij negeert: kartels zijn geen losstaande bendes. Ze zijn verweven met lokale politiek, economie en zelfs gemeenschappen. In sommige gebieden zijn ze de facto overheid. Ze bieden werk, bescherming, en soms zelfs sociale diensten.
Dus nee, je bombardeert ze niet zomaar weg. En als je dat wel probeert, raak je ook de Mexicaanse staat zelf. Want corruptie, infiltratie en belangenverstrengeling maken het onmogelijk om kartels los te zien van de structuren waarin ze opereren.
Mexico is geen decor
Mexico is geen passieve figurant in dit verhaal. De regering van Claudia Sheinbaum heeft al duidelijk gemaakt: Amerikaanse militaire actie op Mexicaans grondgebied is onacceptabel.
Voor veel Mexicanen voelt Trumps retoriek als een koloniale echo. Alsof de VS nog steeds denkt dat Latijns-Amerika haar achtertuin is. Maar die tijd is voorbij.
En dat weet Trump ook. Zijn dreigementen zijn niet alleen gericht op Mexico. Ze zijn onderdeel van een groter spel.
Venezuela: het echte doelwit?
Terwijl Trump roept over kartels, kijken analisten naar Venezuela. Want daar zit Nicolás Maduro nog steeds stevig in het zadel, ondanks sancties en diplomatieke druk.
Venezuela is strategisch. Olie, ligging, en vooral: het feit dat China en Rusland er diep in zitten.
Trump wil Maduro weg, maar regime change is politiek gevoelig. Dus wat doet hij? Hij koppelt Venezuela aan het drugsnarratief. Beschuldigt het land van cocaïnehandel. En voilà: militaire druk krijgt een legitiem sausje.
Het is een bekende tactiek. Gebruik criminaliteit als rookgordijn voor geopolitiek.
China en Rusland: stil maar aanwezig
Terwijl Trump zijn spierballen toont, zijn China en Rusland bezig met het echte werk.
- China investeert miljarden in Venezuela’s olie-industrie. Het koopt praktisch alle export en installeert infrastructuur die de VS niet kan evenaren.
- Rusland levert wapens, stuurt adviseurs, en is zichtbaar aanwezig in Caracas.
Samen houden ze Maduro overeind. En ze ondermijnen het idee dat de VS nog de baas is in het westelijk halfrond.
De Monroe-doctrine? Die is dood.
Advertentie
Kan de VS de kartels verslaan?
Militair gezien: ja. De VS heeft drones, special forces, satellieten en vuurkracht waar geen kartel tegenop kan.
Maar dat is niet het punt. Want zelfs als je een kartel uitschakelt, ontstaat er een vacuüm. Nieuwe groepen springen erin. De vraag naar drugs in de VS blijft. En zolang die vraag bestaat, zal het aanbod zich aanpassen.
Bovendien: een militaire aanval op Mexicaans grondgebied zou een diplomatieke ramp zijn. Anti-Amerikaanse sentimenten zouden exploderen. De regio zou instabiel worden.
Dus ja, de VS kan winnen op papier. Maar in de praktijk? Het probleem blijft.
Europa: tijd om wakker te worden
En hier in Rotterdam? Wat betekent dit voor ons?
Europa heeft lang geleund op Amerikaanse bescherming. NAVO, diplomatie, economische samenwerking. Maar als Trump zich richt op Latijns-Amerika, en als Amerika’s grip verslapt, dan moeten wij ons herpositioneren.
Dat betekent: investeren in eigen defensie. Minder afhankelijk zijn van Amerikaanse energiepolitiek. En vooral: een eigen narratief ontwikkelen.
Want de wereld wordt multipolair. Macht is niet meer vanzelfsprekend. En als we blijven wachten op Washington, missen we de boot.
Trump: naïef of strategisch?
Is Trump gewoon dom bezig, of speelt hij een slim spel?
- Naïef: Hij doet alsof je kartels kunt wegvagen met bommen, en negeert de complexiteit van Mexico.
- Strategisch: Hij gebruikt het drugsnarratief als dekmantel voor druk op Venezuela, en indirect op China en Rusland.
Waarschijnlijk is het beide. Een mix van impulsieve retoriek en geopolitieke instinct.
Maar wat het ook is, het laat zien dat de VS niet meer opereert vanuit controle, maar vanuit reflex.
Laatste stuiptrekkingen?
Trumps dreigementen voelen als de laatste stuiptrekkingen van een imperium dat zijn grip verliest.
De VS heeft nog steeds militaire macht. Maar dat is niet hetzelfde als invloed.
Latijns-Amerika is geen exclusieve Amerikaanse zone meer. China en Rusland zijn aanwezig. Mexico verzet zich. Venezuela overleeft.
Voor jou, als jongvolwassene in Nederland of daarbuiten, is dit geen ver-van-je-bed-show. Het is de achtergrond van jouw tijd. Een wereld waarin oude machtsstructuren wankelen, nieuwe allianties ontstaan, en retoriek steeds vaker een rookgordijn is voor onzekerheid.
Europa moet leren navigeren zonder automatische rugdekking. En Latijns-Amerika is allang geen speelveld van één speler.
Wat we zien is geen herhaling van oude patronen, maar een transformatie. De Monroe-doctrine is niet alleen dood—ze is vervangen door een chaotisch, multipolair landschap waarin macht niet langer vanzelfsprekend is.
Soemo’s WijsNieuws 
Plaats een reactie