Brigitte Bardot: Van Fotomodel naar Legende

Rotterdam – Ze was vijftien en nog maar een meisje uit een welgesteld Parijs nest toen ze voor het eerst op de cover van Elle verscheen. Een gezicht dat de wereld zou veranderen, een blik die niet alleen de camera maar ook een generatie gevangen hield. Brigitte Bardot begon als fotomodel, maar groeide uit tot een actrice, zangeres en later activist die de babyboomers vanaf hun kinderjaren begeleidde. Voor wie een bioscoopkaartje kon betalen of ouders had met een televisie – dat nieuwe wonder van de jaren vijftig – was Bardot een constante aanwezigheid.

Het icoon van de babyboomers

Voor de babyboomgeneratie was Bardot meer dan een filmster. Ze was een symbool van vrijheid, sensualiteit en rebellie. In een tijd waarin Europa nog worstelde met de naoorlogse moraal, brak Bardot door met Et Dieu… créa la femme (1956). Ze werd het Europese antwoord op Marilyn Monroe, maar met een eigen toon: speelser, directer, minder Amerikaans en meer geworteld in de Franse straat en het Mediterrane licht.

Babyboomers zagen haar op het witte doek en later op televisie. Voor velen was ze een heldin, een icoon dat hun jeugd kleurde. Maar niet iedereen had toegang: een bioscoopkaartje kostte geld, een televisie was luxe. Zo ontstond een tweedeling: zij die Bardot vanaf hun kinderjaren meemaakten, en zij die haar slechts kenden via affiches en kranten.

De films en de rollen

Bardot speelde in meer dan veertig films tussen 1952 en 1973. Haar doorbraak kwam met Et Dieu… créa la femme, maar ze schitterde ook in La Vérité (1960), Le Mépris (1963) van Jean-Luc Godard, en Viva Maria! (1965) samen met Jeanne Moreau. Haar rollen waren vaak rebels, sensueel, maar ook kwetsbaar.

Een memorabele scène uit Vie privée (1962) toont Bardot die weigert een kip te slachten. In plaats daarvan kust ze het dier op de snavel. Het was een moment waarin haar latere dierenrechtenactivisme al voelbaar werd. De camera ving niet alleen een actrice, maar een overtuiging.

Van glamour naar activisme

In 1973 stopte Bardot met acteren. Ze had genoeg van de filmwereld en koos voor een ander pad: dierenrechten. In 1986 richtte ze de Fondation Brigitte Bardot op, gefinancierd door de verkoop van haar persoonlijke bezittingen. Ze werd vegetariër en maakte van dierenwelzijn haar levensmissie.

Ze voerde campagne tegen de jacht op zeehonden, tegen bont, tegen het gebruik van dieren in circussen en laboratoria. Haar activisme was compromisloos, militant zelfs. Bardot gebruikte haar beroemdheid om dierenleed zichtbaar te maken, en dat gaf haar een nieuwe status: van sekssymbool naar strijder.

De muziek van Bardot

Naast film en activisme was er muziek. Bardot nam zo’n zestig nummers op, vaak speels en rebels. La Madrague (1963) bezong haar villa in Saint-Tropez. Harley Davidson (1967), geschreven door Serge Gainsbourg, was een ode aan vrijheid en rebellie. Bonnie and Clyde (1968), een duet met Gainsbourg, werd een klassieker.

Ze was geen Piaf of Hardy, maar haar muziek versterkte haar imago. Het was een verlengstuk van haar films: speels, sensueel, rebels. Voor babyboomers waren haar liedjes net zo memorabel als haar rollen.

Politieke controverse

Bardot bleef niet stil. Ze uitte zich politiek en dat bracht haar opnieuw in de publiciteit. Ze sprak steun uit voor het Front National, later Rassemblement National, en bekritiseerde islam en immigratie. Ze deed denigrerende uitspraken over homoseksualiteit.

Dat leverde haar meerdere veroordelingen op wegens racisme en discriminatie. Voor sommigen bleef ze een icoon van vrijheid, voor anderen werd ze een symbool van intolerantie. Haar nalatenschap werd complexer: bewonderd om haar inzet voor dieren, bekritiseerd om haar politieke uitspraken.

Het label “extreemrechts”

Het Front National wordt vaak “extreemrechts” genoemd. Dat label verwijst niet per se naar neonazi’s, maar naar partijen die zich sterk verzetten tegen immigratie, multiculturaliteit en sociale veranderingen. Ze zijn nationalistisch, cultureel conservatief en populistisch. Bardot sloot zich met haar uitspraken daarbij aan.

Voor haar was het verzet tegen “woke” en tegen de verkleurende bevolkingssamenstelling een manier om haar visie op Frankrijk te verdedigen. Voor politicologen was dat reden om haar en haar sympathieën in het spectrum van radicaal- of extreemrechts te plaatsen.

Het laatste decennium

In de afgelopen tien jaar hield Bardot zich vooral bezig met haar stichting. Ze bleef de drijvende kracht achter campagnes tegen dierenmishandeling. In 2025 bracht ze een nieuwe autobiografie uit, Mon BBcédaire, haar eerste boek in dertig jaar.

Ze werd enkele keren opgenomen in het ziekenhuis, maar liet via sociale media weten dat het goed ging. “Ik ben nog niet toe aan mijn laatste buiging,” schreef ze. Toch overleed ze eind 2025, 91 jaar oud, in haar huis in Zuid-Frankrijk.

Haar nalatenschap

Wat laat Bardot na? Voor Frankrijk: een cultureel erfgoed van films, muziek en activisme. Ze was een legende, een symbool van vrijheid en sensualiteit, en later van strijd voor dierenrechten. President Macron noemde haar een “legende” die Frankrijk raakte met haar films, stem en liefde voor dieren.

Voor haar familie: een complex verhaal. Bardot had één zoon, Nicolas-Jacques Charrier, maar hun relatie was moeizaam. Ze verklaarde vaak dat ze zich “niet gemaakt voelde om moeder te zijn”. Haar persoonlijke nalatenschap richting haar bloedverwanten is vooral materieel, maar emotioneel beperkt.

De dubbele erfenis

Bardot laat een dubbele erfenis na. Aan de ene kant een icoon van film en muziek, een vrouw die een generatie kleurde en een land een nieuw gezicht gaf. Aan de andere kant een activist die zich inzette voor dieren, maar ook een controversieel figuur door haar politieke uitspraken.

Ze was beeldschoon in haar jongere jaren, een fotomodel dat uitgroeide tot een legende. Ze was een actrice die weigerde een kip te slachten en daarmee haar overtuiging toonde. Ze was een zangeres die met Gainsbourg rebelse klassiekers maakte. Ze was een activist die haar rijkdom gebruikte om dieren te beschermen.

Rotterdamse resonantie

En hier, met Rotterdam onder de voeten, voelt haar verhaal als meer dan een Franse geschiedenis. Het is een verhaal van vrijheid en rechtvaardigheid, van furie tegen onderdrukking en uitbuiting. Bardot belichaamde de lust voor het leven, de rebellie tegen opgelegde normen, en de idealen van een betere wereld.

Voor de gewone man in de straat, voor wie armoede en ongelijkheid dagelijkse realiteit zijn, is Bardot’s verhaal een spiegel. Niet omdat zij die armoede kende – ze kwam uit een welgesteld nest – maar omdat ze symbool werd van verzet, van het weigeren om zich te onderwerpen.

Slot

Brigitte Bardot was een icoon, een rebel, een activist. Ze was de heldin van menig babyboomer, maar ook een controversieel figuur. Haar nalatenschap is complex, maar onmiskenbaar. Ze laat Frankrijk een cultureel erfgoed na, haar familie een materiële erfenis, en de wereld een verhaal van vrijheid, schoonheid en strijd.

En zo staat haar naam, net als de echo van haar films en liedjes, in de straten van Rotterdam, Vlaanderen, Suriname en de Caraïben. Een verhaal dat niet alleen Frans is, maar universeel: over de kracht van beelden, de lust voor het leven, en de strijd voor rechtvaardigheid.